Μετά τη Λουτσία / Después de Lucía

Η πρώτη μας Δευτέρα στο ΤΕΙ Κατερίνης πλαισιώθηκε απο πολλούς θεατές και συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας 
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
με είσοδο ελεύθερη για όλους, 
στον ίδιο χώρο (αμφιθέατρο ΤΕΙ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ-πλάγια είσοδος απο την πλευρά του ΙΚΑ)

 τη Δευτέρα 27/11/2017 προβάλουμ την βραβευμένη ταινία ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΟΥΤΣΙΑ (Βραβείο«Ενα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ των Καννών), πάντα με είσοδο ελεύθερη 


Μεξικό, Γαλλία, 2012, Εγχρωμο, 103'

Μετά το θάνατο της γυναίκας του Λουτσία σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο Ρομπέρτο και η έφηβη κόρη του Αλεχάντρα μετακομίζουν από το Πουέρτο Βαγιάρτα στην Πόλη του Μεξικό για να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους. Εκείνος, ένας καταξιωμένος σεφ, βρίσκει δουλειά σε καινούργιο εστιατόριο της περιοχής, ενώ η 16χρονη μαθήτρια γράφεται στο δημόσιο Γυμνάσιο της γειτονιάς. Ο πόνος τους όμως δεν εκτονώνεται, τα δάκρυα μπαίνουν σε σιγαστήρα, η ουσιαστική επικοινωνία χάνεται σε μια τραυματισμένη καθημερινότητα. Η μικρή περιποιείται με μητρική ανησυχία τον εμφανώς καταθλιπτικό μπαμπά της. Κι εκείνος την αγαπά σαν τελευταίο του καταφύγιο, αλλά το πένθος τον έχει τυφλώσει για να δει όλη την αλήθεια. Μια αλήθεια που θα μπορούσε να τον είχε προειδοποιήσει: η Αλεχάντρα υποφέρει στο νέο της σχολείο. Κάτι της έχει συμβεί για το οποίο σιωπά. 

Ο Μεξικανός νεαρός σκηνοθέτης Μισέλ Φράνκο κινηματογραφεί την απώλεια σαν ταινία του Χάνεκε με λατινοαμερικάνικο αίμα. Βουβά αλλά ηλεκτρισμένα, πολιτισμένα αλλά ανησυχητικά, με διακριτικό, αβάσταχτο νατουραλισμό. Παρατηρούμε, αφουγκραζόμαστε, προαισθανόμαστε πολύ πριν τελικά δούμε. Ακολουθούμε το νήμα της πλοκής χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει γυρίσει σαν θηλιά γύρω από το λαιμό μας. Τα προμηνύματα της βίας έχουν προειδοποιήσει για το τραγικό ξέσπασμά της, μέσα από λεπτομέρειες συμπεριφορών. Αλλά ποιος μίλησε, ποιος σήκωσε ανάστημα, ποιος έκοψε το φαύλο κύκλο των μυστικών; 

Ο Ρομπέρτο λατρεύει την κόρη του, η Αλεχάντρα αγαπά τον μπαμπά της, αλλά δεν επικοινωνούν. Δεν κλαίνε. Δεν ξεσπούν. Ετσι ο δρόμος προς την μεγαλύτερη ακόμα τραγωδία δεν έχει γυρισμό και είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις που έχει ο ένας για να προστατέψει τον άλλον. Να μην τον πικράνει κι άλλο.

Ο τίτλος δεν είναι το όνομα της Αλεχάντρα. Ούτε αναφέρει τον χήρο πατέρα. Στον τίτλο πρωταγωνιστεί το κενό. Αυτό το απόλυτο, ανεπίστρεπτο κενό που αφήνουν οι άνθρωποι όταν φεύγουν από τη ζωή σου. Δεν είσαι ο ίδιος και δε θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Οσα λέει ο λαός για το χρόνο που γιατρεύει τα πάντα, είναι το επιχρυσωμένο χάπι της επιβίωσης. Μία είναι η αλήθεια. Υπάρχει το πριν και υπάρχει και το μετά τη Λουτσία.

Πηγή flix.gr